مقایسه اثرات درمانی کوتاه مدت لیزر کم توان وتزریق موضعی کورتیکواستروئید در درمان سندرم تونل کارپ : کار آزمایی بالینی یک سوکور

  سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ شایعترین نوروپاتی فشاری ست . برای این بیماری درمانهای غیر جراحی زیادی مطرح شده است که از روشهای غیر جراحی تزریق موضعی کورتیکوستروئید و لیزر کم توان است. هدف از انجام این مطالعه بررسی الکترودیاگنوستیک مقایسه اثرات کوتاه مدت تزریق موضعی کورتیکواستروئید با لیزر کم توان در درمان سندرم تونل کارپ بود.   مواد و روشها: طی یک مطالعه کار آزمایی بالینی (RCT) یک سو کور ، 38 بیمار( 50 دست) مبتلا به سندرم تونل کارپ بطور تصادفی به دو گروه درمانی تزریق موضعی کورتیکواستروئیدولیزر درمانی تقسیم شدند. به طور همزمان برای هر دو گروه اسپلینت مچ تجویز شد. شدت درد و متغیرهای الکترودیاگنوستیک بیماران قبل و 8 هفته بعد از اتمام درمان مورد مقایسه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای غیر پارامتریک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها: 16 بیمار (21 دست) از گروه لیزر و17 بیمار (23 دست) از گروه تزریق در مطالعه باقی ماندند. میانگین سنی کل بیماران(10 ± ) 4/47 سال بود. در هر دو گروه درمانی شدت درد ، تأخیر انتهایی حسی و تأخیر انتهایی موتور نسبت به پیش از درمان به طور معنی داری کاهش یافت. اما میانگین تغییرات آمپلی تود حسی و موتور از لحاظ آماری معنی دار نبود. در مقایسه بین دو گروه درمانی ، تغییرات شدت درد و متغیرهای الکترودیاگنوستیک اختلاف معنی داری نداشتند.   نتیجه گیری: لیزر کم توان در کوتاه مدت می تواند به اندازه تزریق موضعی کورتیکواستروئید در درمان سندرم تونل کارپ مؤثر باشد.